نزدیک صبح بود : خدا بر زمین چکید

و فصل سرخ رویش انسان فرا رسید

دروازه های روز به تدریج  وا شدند

وقطره قطره روی زمین زندگی چکید

هر قطره آدمی شد و لغزید روی خاک

هر قطره بنده ای شد و به گوشه ای خزید

هر کس به گونه ای به وجود آمد از خودش

رنگ یکی سیاه  و رنگ یکی سفید

 *** 

من ایستاده بودم و چشمان خیس شهر

هر لحظه انتظار تو را داشت می کشید

که تو نیامدی  و مرا باز شب گرفت

که تو نیامدی  و مرا مرگ می وزید

من آرزو شدم که بیاید کسی که نیست!

اما چقدرگمشده  ی من نمی رسید

باران گرفت ... و اتوبان خیس مرگ شد

بارن گرفت و بغض زمین را کسی ندید

این زندگی چقدر حقیراست و بی فروغ!

وقتی قرارنیست بیاید در آن امید

دلگیرم از وجود خودم بی حضور تو!

دلگیرم از کسی که مرا بی تو آفرید

پیمان سلیمانی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: